Międzynarodowa grupa badawcza, w skład której weszli nie tylko astronomowie, ale także geolodzy, wykorzystując metodę spektroskopii w podczerwieni, odkryła nieznaną dotąd nauce klasę planetoid. Charakterystyczną cechą tych ciał kosmicznych jest ich nasycenie wodą.

 

Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Nature Astronomy. Naukowcy zidentyfikowali nieznaną klasę ciał kosmicznych, które znajdują się w pasie asteroid między Marsem a Jowiszem. Badanie wykazało, że są to asteroidy, ale okazały się one, podobnie jak planeta karłowata Ceres, były bogate w wodę.

 

Symulacje komputerowe wykazały, że złożone procesy dynamiczne przeniosły te asteroidy z zewnętrznych regionów naszego Układu Słonecznego do dzisiejszego pasa asteroid. Ze średnicą równikową około 900 kilometrów, Ceres jest największym obiektem w tym pasie, ale krąży tam wiele innych mniejszych planetoid.

 

Zdaniem ekspertów to pozostałości materiałów budowlanych, z których cztery i pół miliarda lat temu powstały planety naszego Układu Słonecznego. W tych małych ciałach i ich fragmentach, meteorytów, znajdujemy liczne relikty, wskazujące bezpośrednio na powstawanie planet.

 

Jedna z popularnych teorii mówi, że woda mogła dostać się na Ziemię właśnie za pomocą małych ciał niebieskich, które przybyły z zewnętrznej części Układu Słonecznego. Oznacza to, że mogą to być również planetoidy nowo odkrytej klasy. 

 

Pomiary przeprowadzone w widmie podczerwonym wykazały, że średnica asteroid bogatych w wodę nie przekracza 100 kilometrów. Obecnie znajdują się w zamkniętej przestrzeni między Marsem a Jowiszem w pobliżu orbity Ceres.

Międzynarodowy zespół astronomów, analizując zdjęcia wykonane przez Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba (JWST), odkrył starożytną galaktykę, która była zaskakująco bogata w metale.

 

Badanie zostało opublikowane w The Astrophysical Journal Letters. Odkrycia dokonano podczas przeglądania niektórych z pierwszych zdjęć wykonanych przez niedawno wystrzelony Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba. Naukowcy odkryli na zdjęciach świetlisty punkt, który okazał się być galaktyką wczesnego Wszechświata.

 

Jest to galaktyka towarzysząca o nazwie SPT0418-47, jedna z najjaśniejszych galaktyk pyłowych znanych nauce. Astronomowie odkryli, że nowo odkryta galaktyka obfituje w substancje chemiczne, których żaden z członków zespołu, jak przyznają, się nie spodziewał.

 

Naukowcy przeprowadzili analizę chemiczną widma światła, określając skład galaktyki za pomocą tzw. przesunięcia ku czerwieni. Obserwacje wykazały silne linie emisyjne atomów wodoru, azotu i siarki. Następnie naukowcy przeanalizowali dane uzyskane wcześniej za pomocą naziemnego teleskopu ALMA. Wstępne obliczenia nie tylko się potwierdziły, ale także dowiodły, że nowa galaktyka jest bogata w różne metale.

 

Autorzy odkrycia nazwali nowy obiekt SPT0418-SE. Znajduje się około pięciu kiloparseków od swojego towarzysza. Ta bliskość sugeruje, że galaktyki muszą ze sobą oddziaływać. Naukowcy nie wykluczają nawet, że galaktyki te są w trakcie łączenia. Nawiasem mówiąc, obie towarzyszki mają raczej skromne masy w porównaniu z innymi znanymi galaktykami wczesnego Wszechświata.

 

Zwiększona metaliczność zaskoczyła naukowców. Sugerują, że fakt ten jest konsekwencją istnienia co najmniej kilku pokoleń gwiazd. Aby zgromadzić taką ilość metali, potrzeba od ośmiu do 12 miliardów lat. Naukowcy sugerują, że proces gromadzenia się metali w tej galaktyce rozpoczął się od gwiazd, które powstawały i umierały w ciągu pierwszego miliarda lat istnienia Wszechświata.

 

Odkrycie sugeruje, że proces formowania się gwiazd w tych galaktykach musiał być bardzo wydajny i rozpoczął się bardzo wcześnie we wszechświecie.Ten stosunek jest wiarygodną miarą tego, ile pokoleń gwiazd istniało i umarło.

Wciąż badając niezmierzone przestworza kosmiczne, rosyjsko-europejskie obserwatorium orbitalne „Spektr-RG” dostarcza nam fascynujących odkryć. Tym razem naukowcy pracujący z orbitującym teleskopem dokonali pierwszych zdjęć rentgenowskich kwazara SMSS J1144-4308, najjaśniejszego aktywnego jądra galaktyki we wczesnym wszechświecie.

 

Kwazary, supermasywne czarne dziury aktywnie pochłaniające materię i wyrzucające ją w postaci gorących dżetów plazmy przyspieszanych do prędkości zbliżonych do prędkości światła, są najjaśniejszymi obiektami we wszechświecie. Odnosząc się do kwazarów, naukowcy uważają, że ich wyrzuty mogą mieć kluczowe znaczenie dla zatrzymywania procesu formowania gwiazd w około połowie galaktyk we wszechświecie.

 

SMSS J1144-4308 to najjaśniejszy kwazar za ostatnie 9 miliardów lat, znajdujący się 9,4 miliarda lat świetlnych od nas. Widzimy go, tak jak był około 6 miliardów lat po Wielkim Wybuchu. Jest to najbliższy nam odpowiednik najjaśniejszych kwazarów, które istniały we wczesnym wszechświecie.

 

Naukowcy wykorzystali dane zebrane przez europejski teleskop eROSITA na pokładzie Spektra-RG do zbadania tego obiektu, tworząc w ten sposób szczegółową mapę rentgenowską wszechświata. Wykonano pierwsze długie obserwacje, dostarczające pierwszych szczegółowych zdjęć rentgenowskich kwazara SMSS J1144-4308.

 

Zaskakująco, kwazar SMSS J1144-4308 wykazuje unikalne cechy, które zwracają uwagę badaczy. Co roku masa jego supermasywnej czarnej dziury wzrasta o 100 mas Słońca, osiągając wagę około 10 miliardów razy większą od naszej gwiazdy. Co więcej, naukowcy odkryli, że jasność poświaty rentgenowskiej tego kwazara waha się gwałtownie zarówno w krótkim, jak i długim okresie. Tego rodzaju zmienność nie jest typowa dla bardziej odległych aktywnych jąder galaktycznych, które na ogół zachowują stabilność siły blasku przez kilka miesięcy, a nawet lat.

 

Dalsze obserwacje SMSS J1144-4308 dostarczą więcej informacji o przyczynach tak dużej zmienności mocy rentgenowskiej tego obiektu. Pozwoli to astronomom zbadać, czy podobne zjawiska mogły występować w aktywnych jądrach galaktyk we wczesnym wszechświecie.

 

Niezmiennie fascynujący, kwazar SMSS J1144-4308 stanowi cenne narzędzie dla astronomów. Dzięki badaniom prowadzonym za pomocą rosyjsko-europejskiego obserwatorium orbitalnego Spektr-RG, naukowcy zdobywają unikalne informacje o supermasywnych czarnych dziurach i ich roli w formowaniu galaktyk we wczesnym wszechświecie. Każde nowe odkrycie przybliża nas do zrozumienia tajemnic wszechświata i otwiera przed nami drzwi do dalszej eksploracji jego niezbadanych przestrzeni.

Korzystając z satelity AstroSat, astronomowie z University of Calgary zidentyfikowali 20 pozostałości po supernowych (SNR) w galaktyce Andromedy, które wykazują rozproszone promieniowanie ultrafioletowe. Odkrycie zostało opublikowane 25 stycznia na serwerze preprint arXiv.

 

Zespół astronomów kierowany przez Denisa Leahy'ego wyruszył na poszukiwanie ultrafioletowych SNR w pobliskiej galaktyce Andromedy (znanej również jako Messier 31 lub M31) w celu stworzenia pierwszego katalogu takich obiektów w innej galaktyce. W tym celu naukowcy wykorzystali teleskop AstroSat UVIT.

 

„Zdjęcia M31 w ultrafiolecie zostały uzyskane przez teleskop UVIT na satelicie AstroSat, a lista SNR została uzyskana z katalogów rentgenowskiego, optycznego i radiowego SNR w M31. Wykorzystaliśmy obrazy UVIT, aby znaleźć rozproszone SNR, pomijając te, które są zbyt zanieczyszczone promieniowaniem gwiazdowym” – napisali naukowcy w artykule.

 

Początkowo zespół wybrał 177 SNR, aby sprawdzić, czy wykazują one rozproszone promieniowanie ultrafioletowe, czy nie. Okazało się, że 20 pozostałości po supernowych emituje promieniowanie ultrafioletowe. Zidentyfikowane źródła wykazują promieniowanie rozproszone, które nie jest związane z gwiazdami, chociaż siła promieniowania rozproszonego jest różna.

 

Astronomowie odkryli podobne kształty widmowe SNR w Galaktyce Andromedy i znane SNR w Drodze Mlecznej, Wielkim i Małym Obłoku Magellana. Naukowcy postawili hipotezę, że emisja ultrafioletowa SNR opisana w artykule jest zdominowana przez emisję liniową i jest związana z pozostałościami supernowych.

 

Autorzy badania proponują obserwacje spektroskopowe w celu potwierdzenia liniowego charakteru emisji ultrafioletowej nowo zidentyfikowanych SNR. Astronomowie zauważyli jednak, że trudno będzie przeprowadzić spektroskopię w gęsto zaludnionych regionach Galaktyki Andromedy, w których znajdują się te SNR.