Międzynarodowy zespół badawczy kierowany przez Michaela Kramera i Kuo Liu z Instytutu Radioastronomii Maxa Plancka w Bonn w Niemczech dokonał przełomowego odkrycia , które może odkryć tajemnice pulsarów, magnetarów, a nawet szybkich rozbłysków radiowych (FRB).

Badając magnetary, rzadki typ supergęstych gwiazd, zespół odkrył uniwersalne prawo, które wydaje się mieć zastosowanie do różnych obiektów znanych jako gwiazdy neutronowe. Prawo to nie tylko rzuca światło na sposób, w jaki te źródła wytwarzają emisję radiową, ale także zapewnia potencjalne powiązanie z tajemniczymi wybuchami emisji radiowej, znanymi jako szybkie rozbłyski radiowe, które pochodzą z odległych zakątków kosmosu.

Gwiazdy neutronowe – zapadnięte jądra masywnych gwiazd – to niezwykle gęste ciała niebieskie, które upakują masę dwukrotnie większą od masy Słońca w kulę o średnicy mniejszej niż 25 km (15 mil). Wewnątrz takich gwiazd neutronowych materia jest ciasno upakowana, a elektrony i protony są kompresowane w neutrony. Ponad 3000 gwiazd neutronowych można zaobserwować w postaci pulsarów radiowych, emitujących pulsujący sygnał widoczny z Ziemi, gdy ich wiązki radiowe odpowiadają promieniom naszych teleskopów.

Istnieje jednak specjalna grupa gwiazd neutronowych zwana magnetarami, które mają pole magnetyczne jeszcze silniejsze niż zwykłe pulsary. Pole magnetyczne pulsarów jest już tysiąc miliardów razy silniejsze od pola magnetycznego Ziemi, ale magnetary osiągają nowy poziom – ich pola magnetyczne są nawet 1000 razy silniejsze. Chociaż znanych jest tylko około 30 magnetarów, odkryto, że sześć z nich emituje emisję radiową, co może powiązać je z pochodzeniem szybkich rozbłysków radiowych.

Aby dokładniej zbadać to powiązanie, naukowcy z Instytutu Radioastronomii Maxa Plancka wraz z kolegami z Uniwersytetu w Manchesterze badali poszczególne impulsy magnetarowe. W ten sposób odkryli podstruktury w obrębie tych impulsów. Co zaskakujące, odkryli, że skale czasowe magnetarów i innych typów gwiazd neutronowych wykazują tę samą uniwersalną zależność, skalując się dokładnie wraz z okresem rotacji. Oznacza to, że gwiazdy neutronowe o okresach rotacji wahających się od kilku milisekund do prawie 100 sekund wykazują podobne struktury pędu, co sugeruje wspólne wewnętrzne pochodzenie struktury subpędu wśród wszystkich gwiazd neutronowych o głośności radiowej.

Odkrycie to ma głębokie implikacje dla naszego zrozumienia tych ciał niebieskich. Nie tylko dostarcza cennego wglądu w proces plazmowy odpowiedzialny za emisję radiową, ale także oferuje potencjalne wyjaśnienie podobnych struktur obserwowanych w szybkich rozbłyskach radiowych. Łącząc okres rotacji z tymi strukturami, naukowcy mogą być w stanie rozszyfrować pochodzenie szybkich rozbłysków radiowych i rozwikłać tajemnice głębokiego kosmosu.

W świetle tych przełomowych badań naukowcy i eksperci w tej dziedzinie wyrazili swoje podekscytowanie i optymizm w związku z odkryciami. Dr Benjamin Stappers, współautor badania z Uniwersytetu w Manchesterze, powiedział: „To odkrycie stanowi znaczący krok naprzód w naszej wiedzy o pulsarach, magnetarach i szybkich rozbłyskach radiowych. Otwiera nowe możliwości badań i może doprowadzić nas do jeszcze bardziej ekscytujących odkryć w przyszłości.”

Wczoraj, 9 grudnia słynna Kometa Halleya osiągnęła kamień milowy w swojej 75-letniej podróży przez Układ Słoneczny. To wydarzenie, znane jako aphelium, wyznacza najdalszy punkt komety od Słońca. Jest to znaczące wydarzenie, ponieważ nikt nie widział Komety Halleya od czasu jej ostatniej obserwacji przez Bardzo Duży Teleskop Europejskiego Obserwatorium Południowego w 2003 roku.

Kometa znajdowała się wówczas w odległości 28 jednostek astronomicznych (AU) od Słońca i miała jasność +28mag. Teraz w momencie aphelium 9 grudnia o godzinie 1:00 czasu uniwersalnego (UT) kometa Halley będzie w odległości 35,14 jednostki astronomicznej od Słońca, co odpowiada prawie 3,3 miliarda mil lub 5,3 miliarda kilometrów. W efekcie kometa znajdzie się poza orbitą Neptuna i będzie świecić z jasnością +35mag w południowym gwiazdozbiorze Hydry – Węża Morskiego. Będzie także podróżować z najwolniejszą prędkością 0,91 km na sekundę lub 2000 mil na godzinę w stosunku do Słońca.

Obecna odległość i położenie Komety Halleya sprawiają, że obserwacje za pomocą amatorskich, a nawet dużych profesjonalnych teleskopów są praktycznie niemożliwe. NASA nie ogłosiła planów wykonania zdjęć komety w aphelium za pomocą Hubble'a ani Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba (JWST). Korzyści naukowe z takiej obserwacji byłyby minimalne, ponieważ doprowadziłoby to jedynie do wyczerpania możliwości teleskopów kosmicznych.

W chwili pisania tego tekstu NASA nie ogłosiła planów wykonania zdjęć aphelium Halleya za pomocą Hubble'a ani JWST. Oczywiście nie będzie wielu korzyści naukowych poza wykorzystaniem teleskopów kosmicznych do granic ich możliwości. Kometa Halleya ma bogatą historię i pozostawiła ślad w wielu znaczących wydarzeniach.

Sir Edmond Halley po raz pierwszy określił okresowość komety w 1696 roku, porównując jedno zjawisko z drugim. Choć nie dożył tej chwili, Halley z powodzeniem przewidział powrót komety w 1758 roku, która obecnie nosi jego imię. Litera „1P” w nazwie oznacza, że ​​Kometa Halleya była pierwszą odkrytą kometą okresową. Obecnie znanych jest 472 komet okresowych o orbitach krótszych niż 200 lat. Uważa się, że wszystkie główne komety okresowe zostały już odkryte, ale w miarę wchodzenia w obserwacje nieba w skalę magnitudo, w dalszym ciągu można znaleźć słabsze komety okresowe.

Chińczycy zauważyli i odnotowali obecność komety już w 467 roku p.n.e. W 1066 roku na całym świecie obserwowano pojawienie się Komety Halleya i uznano ją za zapowiedź śmierci króla Harolda II w bitwie pod Hastings i wstąpienia na tron ​​Wilhelma Zdobywcy. Intrygująca historia głosi, że papież Kalikst III ekskomunikował kometę jako ostrzeżenie przed wkroczeniem Imperium Osmańskiego do Europy Wschodniej.

Kometa Halleya jest także kojarzona z amerykańskim pisarzem Markiem Twainem. Twain urodził się w 1835 r., podczas pojawienia się komety, i zasłynął z przepowiedni, że umrze wraz z następnym pojawieniem się komety w 1910 r. Jego przewidywania się spełniły i faktycznie zmarł w tym samym roku.

Jednak w 1910 roku emocje wokół Komety Halleya zostały przyćmione przez pojawienie się jednej z największych komet XX wieku: Wielkiej Komety 1910 roku.