Astronomowie z całego świata z utęsknieniem czekali na ten moment. Wreszcie nadszedł czas, aby ogłosić odkrycie najcięższej pary supermasywnych czarnych dziur, jakie kiedykolwiek zostały "zważone". To przełomowe badanie zostało opublikowane w renomowanym czasopiśmie naukowym, Astrophysical Journal.

Naukowcy skupili swoją uwagę na supermasywnej czarnej dziurze znajdującej się w galaktyce eliptycznej B2 0402+379. Co wyróżnia tę czarną dziurę spośród innych? Otóż jest to jedyna podwójna czarna dziura, gdzie oba składniki można obserwować osobno. Co więcej, odległość między tymi dwoma gigantycznymi obiektami wynosi zaledwie 24 lata świetlne. To niewiarygodnie blisko w skali kosmicznej. Co jednak zadziwiające, para ta znajduje się w swoim obecnym stanie od ponad trzech miliardów lat, sugerując niespotykaną stabilność tego układu.

Dzięki zaawansowanym technikom pomiarowym, astronomowie byli w stanie zidentyfikować masę czarnych dziur poprzez analizę prędkości gwiazd zbliżających się do centrum galaktyki. Okazało się, że łączna masa tych dwóch potężnych obiektów wynosi aż 28 miliardów mas Słońca. To absolutny rekord w kategorii najcięższej podwójnej czarnej dziury zmierzonej do tej pory. Co więcej, przewiduje się, że w momencie połączenia ta para wyzwoli fale grawitacyjne, które będą aż sto milionów razy silniejsze niż te generowane przez łączenie czarnych dziur o masach gwiazdowych.

Interesujący jest również fakt, że aby spowolnić orbitę tej podwójnej czarnej dziury na tyle, aby składniki zbliżyły się do siebie, potrzebna byłaby ogromna ilość gwiazd. Wydaje się, że w trakcie tego procesu czarne dziury odpychały praktycznie całą materię otaczającą je, pozostawiając jądro galaktyki bez gwiazd i gazu. Brak dodatkowego materiału, który mógłby spowolnić orbitę pary, sprawił, że proces połączenia zatrzymał się w zaawansowanym stadium.

B2 0402+379 jest przykładem tzw. „gromady kopalnej”, która powstała w wyniku połączenia gwiazd i gazu z różnych galaktyk w jedną potężną strukturę. Wynalezienie dwóch supermasywnych czarnych dziur w takiej gromadzie, połączonej z ich ogromną łączną masą, sugeruje, że powstały one z połączenia mniejszych czarnych dziur pochodzących z różnych galaktyk.

To niezwykle ważne odkrycie rzuca nowe światło na tajemnice kosmosu i sprawia, że naukowcy z całego świata jeszcze głębiej zastanawiają się nad naturą czarnych dziur oraz ich roli w ewolucji galaktyk. Ten monumentalny krok w badaniach kosmosu przybliża nas do zrozumienia fundamentów wszechświata i miejsc dalekich, które nadal skrywają wiele niewiadomych.

Według nowego badania opublikowanego w Nature Astronomy, w czasach starożytnych na Czerwonej Planecie istniała szczególna forma tektoniki podobna do tej, jaka miała miejsce na Ziemi trzy miliardy lat temu.

Zaskakujący rezultat badań wskazuje, że Mars, który dotychczas uważany był za jednopłytową planetę bazaltową, może kryć w sobie tajemnice dotyczące procesów geologicznych z przeszłości. Okazuje się, że procesy te, choć rzadkie, mogły tworzyć izolowane obszary wulkaniczne bogate w krzemionkę. Mars zdecydowanie różni się od Ziemi – większość jego powierzchni składa się z bazaltu o stosunkowo niskim stężeniu krzemionki.

Planetolodzy, analizując odkrycia, wysnuli interesującą hipotezę dotyczącą tektoniki pionowej, która, jak się okazuje, mogła istnieć na naszej planecie trzy miliardy lat temu, jeszcze przed zjawiskiem znanym jako ruchy płyt tektonicznych. Fenomen eksfoliacji litosfery spowodował, że pewna część ziemi zapadła się w głębokość płaszcza ziemi, gdzie została wzbogacona w krzemionkę, a następnie wypłynęła na powierzchnię w wyniku intensywnej aktywności wulkanicznej.

Dzięki temu mechanizmowi możliwe jest zrozumienie, dlaczego poziom krzemionki jest wyższy w wulkanach marsjańskich niż na innych obszarach planety. Autorzy badania zwracają również uwagę na zróżnicowaną morfologię wulkanów na Marsie, które obejmują kopuły, stratowulkany, kaldery i tarcze piroklastyczne, występujące w obszarze Eridania, w pobliżu olbrzymich basenów o średnicy setek kilometrów.

Te baseny o niemal płaskim dnie, osiągające głębokość od 2 do 4 kilometrów, cechują się grubością skorupy o 10-20 kilometrów niższą niż otaczające terytorium oraz posiadają unikalne właściwości w strukturze pól magnetycznych. To wskazuje na przypuszczenie, że są one wynikiem przetworzenia skorupy, która opadła w wyniku procesu rozwarstwienia litosfery.

Odkrycie pochodzenia wulkanów na Marsie przez geologów z USA i Chin przynosi nowe spojrzenie na historię geologiczną Czerwonej Planety. Może to być klucz do zrozumienia podobieństw i różnic między Ziemią a Marsa w kwestii procesów geologicznych i ewolucji planetarnej.