Sieć satelitów Starlink Elona Muska znana jest z ambicji pokrycia całego globu dostępem do internetu. Najnowsze badanie sugeruje jednak, że te satelity mogą emitować promieniowanie, które jest szkodliwe dla astronomii głębokiego kosmosu.

Sieć Starlink składa się obecnie z ponad 4000 satelitów na niskiej orbicie ziemskiej. Musk, znany przedsiębiorca amerykański i szef SpaceX, planuje zwiększyć ich liczbę do blisko 12 000 w najbliższych latach. Takie zagęszczenie satelitów może jednak stanowić problem dla astronomów.

Wcześniej skargi na zanieczyszczenie światłem pochodzącym od satelitów Starlink zgłaszali naukowcy zajmujący się obserwacjami optycznymi. Teraz, zgodnie z najnowszym badaniem, odkryto, że satelity te są również źródłem zakłóceń dla astronomii radiowej.

Naukowcy, wykorzystując teleskop Low Frequency Array (LOFAR), zmierzyli niskoczęstotliwościowy szum radiowy pochodzący z 47 obserwowanych satelitów Starlink. Jak powiedział Cees Bassa, astronom z Niderlandzkiego Instytutu Astronomii Radiowej i współautor badania, zakres tej częstotliwości obejmuje pasmo chronione od 150,05 do 153 MHz, specjalnie przydzielone do astronomii radiowej przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny.

Na całym świecie jest obecnie ponad 1,5 miliona abonentów Starlink, a liczba satelitów w użyciu przewyższa liczbę satelitów jakiegokolwiek z konkurencyjnych projektów. Niemniej jednak, Benjamin Winkel, badacz z Niemieckiego Instytutu Maxa Plancka do Astronomii Radiowej, podkreślił, że im większa jest konstelacja, tym ważniejszy staje się efekt zakłóceń, ponieważ promieniowanie ze wszystkich satelitów sumuje się.

Wydaje się, że SpaceX jest świadome problemu i nawiązało kontakt z autorami badania. Według astronomów, firma wprowadziła już zmiany w projektach, które mogą zapobiec niezamierzonej emisji z następnej generacji satelitów Starlink.

"Wierzymy, że wczesne rozpoznanie tej sytuacji daje astronomii i operatorom dużych konstelacji szansę na proaktywną współpracę nad technicznymi środkami zaradczymi, równolegle z niezbędnymi dyskusjami na temat opracowania odpowiednich regulacji" - powiedział Gyula Jozsa, współautor badania.

W przypadku braku skutecznej reakcji, problem z promieniowaniem może zaszkodzić nie tylko obecnym konstelacjom satelitarnym, ale także planowanym projektom. A wszystko to w momencie, kiedy zasady chroniące pasma astronomii radiowej przed niezamierzonym promieniowaniem wydają się być niewystarczające. Wielu czeka teraz na odpowiedź ze strony SpaceX.

W nowym badaniu naukowcy znaleźli nowe dowody na to, że wąwozy na zboczach marsjańskich kraterów powstały w okresach rozmrażania lodowatej wody na powierzchni planety i pod nią. Badania prowadzone przez naukowców z Brown University rzucają światło na powstawanie kanałów przypominających wąwozy, które przecinają zbocza kraterów uderzeniowych na Marsie. Artykuł ukazał się w czasopiśmie naukowym Science

Rysując podobieństwa między marsjańskimi wąwozami a wąwozami w suchych dolinach Antarktydy, które powstają w wyniku erozji wodnej topniejących lodowców, naukowcy zbudowali model symulujący warunki, w jakich na Marsie może istnieć woda w stanie ciekłym. Odkryli, że gdy Mars jest nachylony pod kątem 35 stopni w stosunku do swojej osi, atmosfera staje się na tyle gęsta, że ​​powoduje krótkotrwałe epizody topnienia w miejscach, w których znajdują się wąwozy.

Według Jima Heada, planetologa z Brown University, badanie to wypełnia krytyczne luki w naszej wiedzy na temat powstawania tych wąwozów. „Z poprzednich badań wiemy, że we wczesnych stadiach historii Marsa płynąca woda istniała na powierzchni w postaci sieci dolin i jezior” – wyjaśnia. "Ale około 3 miliardy lat temu cała ta płynna woda została utracona, a Mars stał się czymś, co nazywamy pustynią hiperaridową lub polarną. Pokazujemy, że nawet potem, a także w niedawnej przeszłości, kiedy oś Marsa przechyliła się o 35 stopni, nagrzała się wystarczy, aby stopić śnieg i lód, zwracając wodę w stanie ciekłym, aż temperatura spadnie i ponownie zamarznie”.

Wyniki obalają wcześniejsze teorie, jakoby marsjańskie wąwozy powstały w wyniku mroźnego odparowania dwutlenku węgla, powodując zsuwanie się skał i gruzu ze zboczy. Wysokość i erozja wąwozów wskazują, że w ich powstaniu brały udział wody roztopowe z lodowców. Jednak udowodnienie istnienia wody w stanie ciekłym na Marsie było trudne ze względu na ekstremalnie niskie temperatury.

Naukowcy sugerują, że powstawanie wąwozów na Marsie następowało w okresach topnienia lodu i parowania dwutlenku węgla. Ich zdaniem proces ten powtarzał się na przestrzeni ostatnich kilku milionów lat, a ostatni raz miał miejsce około 630 000 lat temu. Autorzy badania sugerują, że gdyby w miejscach wąwozów znajdował się lód, gdy oś Marsa przechyliła się o około 35 stopni, wówczas warunki byłyby idealne do jego stopienia, gdyż temperatura wzrosłaby powyżej zera.

To przełomowe badanie nie tylko pogłębia naszą wiedzę na temat historii geologicznej Marsa, ale także rodzi intrygujące pytania dotyczące możliwości życia na czerwonej planecie w przeszłości i obecnie. Ponieważ naukowcy będą nadal zgłębiać tajemnice Marsa, wyniki te bez wątpienia będą ważnym krokiem w odkrywaniu tajemnic pobliskiej planety.

Wszechświat, nieskończona przestrzeń pełna tajemnic i nieodkrytych jeszcze fenomenów, wciąż zaskakuje nas swoją skomplikowaną i fascynującą historią. Ostatnie odkrycie galaktyki Macy jest kolejnym dowodem na to, jak wiele jeszcze przed nami i jak wiele możemy się nauczyć, spoglądając w odległe zakątki kosmicznej przestrzeni.

Galaktyka Macy to niezwykły obiekt w kosmicznym pejzażu, który daje nam unikalną możliwość spojrzenia w głąb historii wszechświata. Jej wiek, określony na prawie 390 milionów lat po Wielkim Wybuchu, plasuje ją w elicie najstarszych znanych nam obiektów astronomicznych. To jak podróż w czasie, patrząc w jej kierunku, jesteśmy świadkami epoki, w której wszechświat zaczynał dopiero kształtować swoje pierwsze galaktyki.

Zadziwiające jest to, że tak olbrzymi obiekt mógł powstać w tak krótkim czasie po narodzinach wszechświata. Rodzi to pytania o procesy, które miały miejsce w tych wczesnych epokach i mechanizmy, które pozwoliły na tak szybki rozwój galaktyk. Co spowodowało, że galaktyka Macy osiągnęła taką masę w tak krótkim czasie? Jakie warunki panowały w tamtym okresie, że przyspieszyły jej rozwój?

Historia nazwy tej galaktyki jest równie fascynująca. To hołd oddany córce profesora Finkelsteina, która pewnie nie zdawała sobie sprawy, że jej imię będzie nosić jeden z najcenniejszych skarbów kosmicznej archeologii. Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba, nowoczesne oko w kosmosie, odegrał kluczową rolę w potwierdzeniu jej istnienia. Ta zaawansowana maszyneria jest naszym najnowocześniejszym narzędziem w poszukiwaniu tajemnic wszechświata.

Co więcej, to odkrycie stanowi ważny krok w dalszych badaniach nad ewolucją wszechświata. Jeśli potwierdzi się istnienie jeszcze starszych galaktyk, może to zrewolucjonizować nasze rozumienie procesów, które miały miejsce tuż po Wielkim Wybuchu. Być może galaktyka Macy dostarczy klucza do zrozumienia, jakie mechanizmy pozwoliły wszechświatowi tak szybko kształtować jego pierwotną strukturę.

W miarę jak technologia idzie naprzód i nasze możliwości obserwacyjne się rozwijają, możemy się spodziewać jeszcze więcej takich odkryć. Każda z nich, jak galaktyka Macy, będzie kolejnym krokiem na drodze do zrozumienia naszego miejsca w tym nieskończonym, zaskakującym wszechświecie. Czekają nas fascynujące czasy w dziedzinie astronomii, a tajemnice, które przed nami, tylko dodają ekscytacji do tej niekończącej się podróży poznawczej.

Wyobraź sobie burzę tak ogromną, że jej ciemny kontur otacza całą planetę. Te przerażające "megaburze" nie są fikcją naukową, ale rzeczywistością na Saturnie. Tzw. "Wielkie Białe Plamy", jak się je nazywa, pojawiają się co 20 lub 30 lat na półkuli północnej tej planety i nie ustają przez wiele miesięcy. Astronomowie zaobserwowali sześć takich burz od 1876 roku. Najnowsza miała miejsce w grudniu 2010 roku, kiedy to sonda NASA Cassini krążyła wokół Saturna, oferując pierwszorzędny widok na cały, trwający 200 dni cykl życia megaburzy.

Niedawno przeprowadzone badania nad ową burzą z 2010 roku ujawniły, że te 200 dni gromów były jedynie czubkiem góry lodowej w porównaniu z tym, co udało się odkryć dzięki teleskopom radiowym. Wpływ megaburz, które wybuchły na Saturnie ponad 100 lat temu, wciąż jest widoczny w atmosferze tej planety, pozostawiając trwałe anomalie chemiczne, których naukowcy do końca nie potrafią wyjaśnić.

W praktyce oznacza to, że długo po tym, jak megaburza znika z pola widzenia, jej wpływ na klimat Saturna trwa wieki.

Za pomocą teleskopu radiowego Very Large Array w Nowym Meksyku, autorzy badania starali się przeszyrzeć gęstą atmosferę Saturna w poszukiwaniu chemicznych pozostałości po megaburzy z 2010 roku. Do ich zdumienia, znaleźli ślady wszystkich sześciu zarejestrowanych megaburz, z których najwcześniejsza miała miejsce ponad 130 lat temu. Zidentyfikowali także ślady potencjalnie nowej, dotąd nienotowanej burzy.

Te relikty przybrały formę dużych anomalii gazowego amoniaku. Najbardziej zewnętrzna warstwa chmur Saturna składa się głównie z chmur amoniakowych. Jednak obserwacje radiowe ujawniły regiony o niespodziewanie niskim stężeniu amoniaku w obszarach związanych z przeszłymi burzami.

Dlaczego tak się dzieje? Naukowcy spekulują, że megaburze mogą powodować jakiś tajemniczy proces transportu amoniaku, który przyciąga ten gaz z górnej atmosfery Saturna w głąb dolnej atmosfery. Może to przybierać formę "mushball" - lodowatej kuli amoniaku spadającej przez atmosferę, zanim ponownie odparuje.

Chociaż mechanizmy stojące za tymi atmosferycznymi anomaliami wciąż pozostają zagadką, ich badanie może poszerzyć naszą wiedzę nie tylko o tym, jak formują się gigantyczne planety, ale także o tym, co napędza tak ogromne systemy burzowe, jak Wielkie Białe Plamy Saturna czy jeszcze większa Wielka Czerwona Plama Jowisza.

"Zrozumienie mechanizmów największych burz w układzie słonecznym stawia teorię huraganów w szerszym, kosmicznym kontekście, wyzywając naszą obecną wiedzę i przesuwając granice ziemskiej meteorologii", mówi główny autor badania, Cheng Li. A zatem, nasza podróż w głąb tajemnic Saturna właśnie się zaczyna.