Od dawna wiadomo, że Merkury, planeta najbliższa Słońcu, kurczy się z powodu ochłodzenia swojego wnętrza. Gdy wewnętrzne ciepło planety ucieka na zewnątrz, objętość skał i metali tworzących jej skład nieznacznie się zmniejsza. Jednak do tej pory nie było wiadomo, w jakim stopniu Merkury się dzisiaj kurczy i jak długo będzie to kontynuował. Niedawne badanie opublikowane w czasopiśmie Nature Geoscience rzuca nowe światło na to zjawisko.

W miarę kurczenia się wnętrza Merkurego jego powierzchnia, czyli skorupa, zmniejsza się. Prowadzi to do powstania „uskoków oporowych”, gdy jedna część reliefu zostaje dosunięta do sąsiadującej, niczym zmarszczki powstające na starzejącym się jabłku. Pierwszy dowód kompresji Merkurego odkryto w 1974 roku, kiedy sonda Mariner 10 przesłała obrazy kilometrowych blizn przecinających topografię planety. Misja Messenger, która okrążała Merkurego w latach 2011–2015, odkryła więcej „płatkowatych blizn” w różnych częściach planety.

Aby określić wiek powierzchni Merkurego, naukowcy zwykle liczą gęstość kraterów uderzeniowych. Im więcej kraterów, tym starsza powierzchnia. Metoda ta jest jednak złożona, ponieważ w przeszłości częstość uderzeń prowadzących do powstawania kraterów była znacznie większa. Pomimo tych trudności jasne jest, że blizny Merkurego były stosunkowo stare, ponieważ przecinały starsze kratery, jednocześnie nakładając się na młodsze kratery.

Według powszechnej opinii naukowców wiek większości występów (uskoków) Merkurego wynosi około 3 miliardy lat. Pozostają jednak pytania dotyczące wieku i aktywności tych skarp (uskoków). Jest mało prawdopodobne, aby ciąg pod każdą skarpą (uskokiem) przesunął się tylko raz. Na Ziemi nawet najpotężniejsze trzęsienia ziemi powstają w wyniku gwałtownych skoków wzdłuż uskoków ciągu. „Trzęsienia” Ziemi na Merkurym mają prawdopodobnie mniejszą skalę, ale mogły pojawiać się miliony razy na przestrzeni miliardów lat, kumulując zaobserwowane skrócenie wzdłuż skarp.

Chociaż niewiele jest dowodów na niedawny ruch, najnowsze badania wyraźnie wskazują, że wiele skarp na Merkurym nadal przemieszczało się w niedawnych czasach geologicznych, nawet jeśli powstały miliardy lat temu. Odkrycie to jest znaczące, ponieważ sugeruje, że skurcz termiczny Merkurego nie jest jeszcze całkowity, choć zwalnia.

Dr David Rothery, planetolog i współautor badania, wyjaśnia znaczenie zrozumienia zakresu i czasu trwania ruchu uskoków na Merkurym. Stwierdza: „Zrozumienie wielkości i czasu trwania ruchu uskokowego na Merkurym jest ważne, ponieważ nie spodziewamy się, że skurcz termiczny Merkurego będzie całkowity, chociaż powinien zwalniać”.