Asteroida Phaethon, należąca do grupy Apollo, cieszy się dużym zainteresowaniem naukowców ze względu na swoje właściwości podobne do komet. Pomimo małej średnicy 5 kilometrów, ma zdolność stania się jaśniejszą i tworzenia warkocza kometarnego, gdy zbliża się do Słońca. Jest także źródłem corocznego deszczu meteorytów Geminidów. Jednak przez długi czas uważano, że ogon tej asteroidy składa się z pyłu, a nie gazu, jak komety. Teraz okazało się, że błędnie i sprawia to problem dla klasyfikacji tego obiektu.

Niedawne badania prowadzone przez Qicheng Zhang wykazały, że warkocz Faetona to tak naprawdę gazowy sód, a nie pył. Zostało to ujawnione za pomocą Kosmicznego Teleskopu SOHO, który pozwala zobaczyć zarówno gaz, jak i pył. Astronomowie obserwowali asteroidę podczas peryhelium w 2022 roku i ślęczą nad archiwalnymi danymi od 1997 roku.

Kształt ogona i jego jasność, gdy Phaethon mija Słońce, są zgodne z tym, czego naukowcy oczekiwaliby, gdyby ogon składał się z sodu, a nie z pyłu. Rodzi to spekulacje, że wiele znanych komet, które powinny być zbudowane z lodu, może w rzeczywistości być skalistymi asteroidami.

Odkrycie to może pomóc naukowcom lepiej zrozumieć właściwości asteroid i komet, a także ich pochodzenie i ewolucję. Ponadto może doprowadzić do nowych odkryć w dziedzinie badań kosmicznych i pomóc w opracowaniu nowych metod ochrony Ziemi przed potencjalnymi zagrożeniami ze strony obiektów kosmicznych.

Asteroida 3200 Phaethon to ciało niebieskie, którego orbita krzyżuje orbitę Ziemi w pobliżu Słońca. Odkryty został w 1983 roku przez satelitę IRAS i nazwany został od imienia syna boga Słońca, Faetona, co nawiązuje do mitologii greckiej.

Phaethon zachowuje się jak kometa z krótkim okresem obiegu, co oznacza, że jest to obiekt, który regularnie przechodzi blisko Słońca i emituje wtedy z niego materiał. Jednak w odróżnieniu od większości komet, które mają wodę w swoim składzie chemicznym, Phaethon ma skład podobny do asteroid, co sugeruje, że może pochodzić z pasu planetoid.

Phaethon ma średnicę około 5 km i porusza się po bardzo ekscentrycznej orbicie, która przybliża go do Słońca na odległość mniejszą niż odległość Merkurego od Słońca, a w odległości największego oddalenia jest w pobliżu orbity Jowisza.